Alice Binnendijk is journalist en chef reportage bij het weekblad Flair. Ze is getrouwd en moeder van twee hockeyende dochters, Jip (11) en Merel (9). Vorig seizoen schreef ze wekelijks een column op hockey.nl over de (grote) rol die hockey in haar leven speelt. Sinds augustus deelt ze haar avonturen in ons magazine.

Merel speelt sinds een half jaar als tweedejaars E’tje in een achttal. Ze is een nieuwkomer in haar team, bij een voor ons nieuwe hockeyvereniging. De club waar ze vorig seizoen speelde, deed niet aan achttallen bij de E’tjes. En omdat iedereen zag dat ze meer aankon dan weer een jaar dartelen in een zestal, verkaste ze naar een iets ambitieuzere hockeyclub een dorp verderop.
Het was een heel gedoe – zo’n ‘transfer’ is nog niet zo eenvoudig met wachtlijsten en ingewikkelde aannameprocedures en lang heb ik getwijfeld of ik er wel goed aan deed. Weg bij je vertrouwde club: dat moet je wel zeker weten.

Inmiddels zijn we zes maanden verder. Bij deze club en in dit team komt ze helemaal tot haar recht. Zo’n achttal op een half veld is goed aan haar besteed en omdat haar team op ‘sterkte’ is samengesteld, zit er vaart in elke wedstrijd. De meisjes zijn technisch vaardig – lang leve twee keer per week training - en de meesten hebben goed inzicht in het spel. Een feest om te zien. Zelden zo’n goed besluit genomen.

Jip speelt nu zes maanden in een elftal, als tweedejaars D. Haar op sterkte geselecteerde elftal bestaat voor een deel uit ‘het vaste clubje van vorig jaar’ en voor een deel uit nieuwe meiden. Het was even zoeken die eerste maanden, maar langzaam wordt het een team. Van acht op een half veld naar elf op een heel veld is wennen. Niet alleen voor spelers, ook voor mij, de enthousiaste toeschouwer die gewend is aan de snelheid van een achttal.

Bij een elftal loopt er van alles door elkaar op een middenveld, - wie heeft nou welke positie? – en, voordat ik de opstelling begrijp, ben ik een halve wedstrijd verder. Mijn aandacht verslapt sneller, want het spel verloopt trager. Al is dat laatste verbeelding: de afstand op een heel veld is gewoon groter.

Sinds een maand speelt Jip voor het eerst in de zaal. Het was een hele toer om de zaalhockeycompetitie bij de club voor elkaar te krijgen. Het bestuur overtuigen, vrijwilligers zoeken, een zaal vinden voor de trainingen. Wat een werk is er verzet en vaak heb ik me afgevraagd of het al die moeite waard was.

We zijn vier zondagen verder. Elke week gaat Jip een ochtend de zaal in en speelt ze vol enthousiasme met haar team de balken van de vloer. Elke week kijk ik ademloos naar de snelste vorm van hockey die ik ken: vijf tegen vijf met een keeper. Een lust voor het oog. Zelden zo’n goed besluit genomen.