De grootste wens van mijn dochters is ooit het Nederlands elftal ‘in het echt’ te zien hockeyen. En dus had ik – als verrassing –
in februari al kaartjes gekocht voor het EK hockey in België. Wekenlang had ik mijn mond gehouden, maar in april hield ik het niet meer en toverde ik, vanwege twee goede rapporten, ineens de kaarten uit mijn hoge hoed. Zelden heb ik blijere snuiten gezien en het gegil was tot ver in de straat te horen.
Zo zaten we een paar weken geleden op de tribune in Boom, tussen een uitzinnig publiek van diverse pluimage. Ik zag in het rood gehulde Belgen, maar ook veel Oranjesupporters. Er waren opa’s en oma’s, vaders en moeders en er waren ook heel veel kinderen.
Het was de opening van het toernooi en onze dames speelden een formidabele wedstrijd tegen Ierland die ze met 6-0 wonnen. Er was een dj en er waren cheerleaders. Er was een speciaal geschreven hockeylied, een dweilorkest, maar ook een volkslied zonder muziek, dat gezongen werd door zo’n twintig ferme Belgen terwijl het publiek zijn adem inhield en ik mijn tranen wegslikte.
Er werd gejoeld, geklapt, gelachen, er werden pinten geschonken en als klap op de vuurpijl was er ook nog een koning die samen met zijn zoontje handen schudde en de sporters succes toewenste. Overal zag ik vlaggen, vaantjes en ratels en er waren vele ‘hands up in the air’. Iedereen deed mee. Het was warm, sfeervol en onvergetelijk.
Op het moment dat ik deze column schrijf, heb ik net mijn dochters op bed gelegd. Het is donderdagavond, half elf. Is dat niet een beetje laat voor zulke jonge kinderen? Ja, helemaal waar, maar door het EK draait het hier alle dagen om de Nederlandse dames. En omdat RTL 7 de wedstrijden uitzendt op televisie, is het hier elke avond bal.
Vanavond keken we naar de halve finale Nederland tegen Engeland. ‘De eerste wedstrijd die er echt toe doet, mam,’ zei Jip, terwijl ze smeekte of ze ‘m helemaal mocht uitkijken. Dat mocht. Zo vaak zien we geen hockey op tv. Na de 1-1 kwamen de shoot-outs en na de eerste sessie volgde de tweede. Het was niet om aan te zien: twee meiden in pyjama met samengeknepen billen van de spanning.
‘Kom op, meiden!’ riep Jip naar het scherm.
‘Gaat lekker zo!’ gilde Merel.
Het liep slecht af. Wedstrijd verloren, finaleplaats verkeken. Teleurgesteld liepen de speelsters het veld af. Op tv zag ik geen enkel meisje huilen. Hier op de bank zaten er twee.
